Tadeusz Metzig

06/08/1876 – 02/03/1949

IMIĘ:  Tadeusz

NAZWISKO: Metzig

IMIĘ OJCA: Emil

IMIĘ MATKI: Benigna

NAZWISKO RODOWE MATKI: Michalska

DATA URODZENIA: 06/08/1876

MIEJSCE URODZENIA: Szamotuły

DATA ŚMIERCI: 02/03/1949

MIEJSCE ŚMIERCI: Pasym k. Olsztyna

SŁUŻBA W LASACH PAŃSTWOWYCH:

Tadeusz Metzig uczęszczał do Szkoły Agronomicznej w Szamotułach. Po uzyskaniu świadectwa dojrzałości odbył praktyki w majętności Szołdrskich w Starym Gołębinie. Stąd wyjechał, by kontynuować naukę na studiach wyższych. Od października 1898 roku do marca1900 roku studiował w Królewskiej Saskiej Akademii Leśnej w Tharandcie. Po jej ukończeniu nadal pracował w dobrach Szołdrskich w Starym Gołębinie nadzorując m.in. tamtejsze lasy. Od października 1908 roku do marca 1909 roku uzupełnił wiedzę kończąc trzeci rok studiów (wprowadzony od 1907 roku). W tym samym czasie studiowali z nim: Adam Loret pierwszy dyrektor naczelny Lasów Państwowych i Teofil Lorkiewicz w okresie międzywojennym dyrektor Okręgu Toruńskiego i Poznańskiego Lasów Państwowych.

Po ukończeniu Akademii podjął się pracy w lasach prywatnych w Wielkim Księstwie Poznańskim. Pracował w lasach antonińskich Ordynacji Przygodzickiej Radziwiłłów, u ordynata księcia Ferdynanda Radziwiłła. Z tego okresu pracy zawodowej nie zachowały się żadne dane, jedynym potwierdzeniem na zatrudnienie u Radziwiłłów są tradycje rodzinne według których miał pracować jako łowczy w majątkach Radziwiłłów. W tym czasie pisywał też artykuły do warszawskiego „Łowcy Polskiego”.

Po zakończeniu I wojny światowej, którą spędził w niewoli rosyjskiej powrócił do Polski, do Poznania i przez Decernat Leśnictwa Naczelnej Rady Ludowej został skierowany do Nadleśnictwa Gołąbki, by przejąć z rąk niemieckich zarząd nad lasami gołąbkowskimi. Oficjalnie 26 lipca 1919 roku otrzymał mianowanie na nadleśniczego Nadleśnictwa Gołąbki, podpisaną przez kierującego Decernatem Leśnictwa, Modzelewskiego. 15 listopada 1922 roku nadleśniczy Tadeusz Metzig z Gołąbek został wybrany asesorem w zarządzie Oddziału Poznańskiego Polskiego Związku Myśliwych.

Tadeusz Metzig przez wiele lat był przewodniczącym Oddziału Bydgoskiego Związku Zawodowego Leśników Rzeczpospolitej Polskiej, orędownikiem szkolenia i egzaminowania uczniów leśnych w terenie i praktycznie. Wspierał powstanie baonów strzeleckich, aby leśnik zaciągnięty do wojska nie zapominał tego, czego się wcześniej nauczył. Był również sygnatariuszem protestu przeciw statutowi z 28 czerwca 1924 roku „Polskie Lasy Państwowe”.

W sierpniu 1929 roku został odwołany z funkcji nadleśniczego w VII stopniu służbowym i przeniesiony na takież stanowisko do Nadleśnictwa Mochy. Jeszcze w maju 1930 roku był tam nadleśniczym, lecz wkrótce dostał propozycję przejścia do Dyrekcji Lasów Państwowych w Wilnie, bez wskazania stanowiska służbowego. W tym miejscu wszelkie informacje o Tadeuszu Metzigu urywają się. Od 1937 roku wymieniany był kilkakrotnie w prasie łowieckiej, jako emerytowany nadleśniczy.

Po zakończeniu wojny Tadeusz Metzig opuścił Wielkopolskę w maju 1945 roku i udał się na Warmię i Mazury – został nadleśniczym Nadleśnictwa Zaborowo, które później zmieniło nazwę na Nadleśnictwo Purda Leśna; jego syn Zygmunt został nadleśniczym w Nadleśnictwie Siemiany nad Jeziorem Jeziorak a zięć Stanisław nadleśniczym w Nadleśnictwie Dzierzgoń. Po raz drugi na emeryturę przeszedł w 1947 roku, a kierowanie nadleśnictwem przejął jego zięć Stanisław Tyszecki. Zamieszkał w Pasymiu koło Olsztyna, gdzie nadal pracował, jako leśniczy lasów gminnych.

REPRESJE (WIĘZIENIA/OBOZY/INNE):

SŁUŻBA WOJSKOWA LUB KONSPIRACYJNA:

Z wybuchem I wojny światowej, Tadeusz Metzig będący oficerem armii pruskiej został zmobilizowany i wysłany na front wschodni. W jednej z bitew został wzięty przez Rosjan do niewoli i osadzony na zesłaniu w Orenburgu nad rzeką Ural. Tam w 1915 roku rozpoczął działalność w osiemnastoosobowym Podkomitecie Towarzystwa Dobroczynności. Z jego ramienia organizował pomoc osadzonej tam inteligencji wojskowej, która z braku zatrudnienia doświadczała głodu i złych warunków bytowania. Współpracował w tym względzie z warszawskim i piotrogrodzkim Komitetem Towarzystwa Dobroczynności. Na miejscu w Orenburgu organizował również życie kulturalne Polonii osadzonej tam w
liczbie blisko 4 tysięcy osób, i to tej z roku 1831 oraz lat późniejszych, jak również tej najmłodszej, frontowej.

W 1923 roku wszedł również w skład Społecznego Komitetu Budowy Pomnika dla Poległych, który ukonstytuował się 14 czerwca 1923 roku. Jego zadaniem było wystawienie pomnika mieszkańcom powiatu żnińskiego poległych w walkach o wyzwolenie z jarzma niemieckiego. Pomnik miał stanąć w Żninie ze składek mieszkańców całego powiatu.

POSIADANE ODZNACZENIA:

POZOSTAŁE INFORMACJE:

Tadeusz Metzig był zapalonym i uznanym w środowisku myśliwym. Swoje pasje łowieckie realizował także jako hodowca psów rasowych, jamników. Był również sędzią egzaminującym zgłoszone do konkursów psy myśliwskie. Współorganizował pierwszą po II wojnie światowej Wojewódzką Radę Łowiecką Województwa Mazurskiego (Okręgu Mazurskiego), stając się jej członkiem a zarazem referentem ds. hodowli zwierzyny. 3 listopada 1945 roku, jako delegat uczestniczył w pierwszym powojennym Walnym Zgromadzeniu Polskiego Związku Łowieckiego w Warszawie. Z racji wielkiego doświadczenia na niwie łowieckiej został wybrany asesorem WZ PZŁ. Zasiadał w składzie Sądu Łowieckiego przy Naczelnej Radzie Łowieckiej.

Z wielką pasją uprawiał dziennikarstwo, pisząc na łamach prasy łowieckiej artykuły z zakresu poradnictwa i doradztwa. Publikował między innymi w czasopismach: „Łowiectwo Polskie”, „Myśliwy”, „Łowiec Polski” itd. Zadebiutował w 1912 roku, na łamach „Łowca Polskiego”, artykułem Cietrzew na toku. Kolejnymi artykułami były: W sprawie psów legawych, Hodowla kuropatw i Nieco o prawidłowym łowiectwie. Intensywniej pracował na polu pisarskim już przed I wojną światową, a największą spuściznę pozostawił po sobie z lat 1912-1942.

W okresie II wojny światowej przebywał na terenie Wielkopolski w miejscowości Pinka. Tam w otoczeniu lasów dolskich napisał książkę pod znamiennym tytułem Zwierz naszych lasów i pól, o czym mówi zapis na odwrocie zdjęcia datowany na 8 maja 1942 roku. Napisał również drugą książkę o hodowli jelenia.

W styczniu 1903 r. poślubił w Poznaniu Marię Schellenberg urodzoną 8 grudnia 1878 r. Pochodziła ona z warszawskiej rodziny przemysłowców. Z małżeństwa Marii i Tadeusza urodziła się dwójka dzieci: syn Zygmunt i córka Halina, oboje związali się z leśnictwem.

Tadeusz Metzig zmarł nagle 2 marca 1949 r. Po śmierci wrócił do Wielkopolski i został pochowany obok zmarłej 2 września 1932 r. żony Marii z Schellenbergów na cmentarzu w Szamotułach.

Biogram opracowany na podstawie artykułu Mariana Przybylskiego o Tadeuszu Metzigu w Biuletynie RDLP w Toruniu nr 8/84/2017